دختران این خانه
تهران- ایرنا- اینجا یک خانواده ۲۰۰ نفره غم و شادی، عشق و محبت ، روزهای تلخ و شیرین را با هم تقسیم کرده اند؛ تمام ساکنان این خانه با هم یک خانواده اند.
به گزارش ایرنا ؛ در کوچه بوستان دهم خانه ای به وسعت آسمان ساخته شده است که بیش از ۱۸۰ دختر ۱۴ سال به بالا و مادر یاران و کادر درمان ، در آن با هم خانواده ای بیش از ۲۰۰ نفره را تشکیل داده اند؛ خانه ای که عشق و محبت و ایثار در آن موج می‌زند.
مرکز خیریه معلولین ذهنی وحدت
این خانه همان مرکز خیریه معلولین ذهنی وحدت است که از سال 1359 به صورت شبانه روزی و حرفه آموزی خدمات خود را به دختران عقب مانده ذهنی بالای چهارده سال با کمک خیرین آغاز کرده است.
معلولیت ذهنی
معلولیت ذهنی یک ناتوانی ذهنی است که در سن پایین در بعضی کودکان مشاهده می شود. این کودکان نسبت به کودکان دیگر از هوش، توانایی شناختی و مهارت های اجتماعی کمتری برخوردار هستند؛ همه دختران این خانه معلول ذهنی اند اما از سطح احساس بالایی برخوردارند.
گشتی در خیریه وحدت
آنچه در نگاه اول به این خانه نظر مخاطب را جلب میکند ، تمیزی و نظافت خانه است؛ راهروهای مناسب سازی شده با دیوارهای نقاشی شده، بهار را تداعی میکنند؛ بهاری که با امید و آرزوهای فراوان در راه است.
در هر طبقه چند سالن بزرگ قرار داد که تخت ها با فاصله و منظم چیده شده، وارد اتاق دختران که می‌شوی تخت های مرتب و دخترانی شاد و با انگیزه را می‌بینید که با مادریاران مشغول صحبت اند؛ با دیدنتان سلام و خوش آمد گویی می کنند و هر یک برایتان داستانی را نقل میکنند.
یکی منتظر خانواده است تا برای نوروز در کنارشان باشد؛ دیگری از سالن ورزش بازگشته است؛ یکی خاله صدایتان میکند و دیگری از خانواده، خواهران و برادرانش برایتان می‌گوید.
موسیقی درمانی یکی از راهکارهای مواجه با این دختران است که رقص و شادی و نشاط را بازگو میکند.
از سالن کارهای هنری دختران نیز دیدن میکنیم؛ دست ساخته های دختران ، قالی‌بافی ، کار روی چرم و … را که میبینیم فراموش میکنیم از دخترانی با معلولیت ذهنی سخت می‌گوییم ، دختران برغم معلولیت ذهنی توانسته اند آثاری زیبا و هنرمندانه خلق کنند.
ریحانه، افسر و پروین و … دختران این خانه اند ؛ دخترانی که با امید با آینده در این خانه زندگی میکنند و قدردان ایثار و فداکاری خیران و کادر این مجموعه اند.
کمی در مجموعه قدم می‌زنیم که اعضای هیات مدیره به استقبال می آینده؛ خانم کیان ، خانم نوروزی، آقای امیر بیگی و آقای خانیکی سالهاست که در کنار هم و در نبود خانواده های این دختران برای پرورش آنان تلاش کرده و از هیچ کوششی مضایقه نکرده اند.
عزت الله خانیکی مدیرعامل
به گفته عزت الله خانیکی مدیرعامل این مجموعه ، نگهداری این افراد در خانه ها بسیار سخت و نیازمند امکانات و هزینه بسیاری است.
به گفته وی، هزینه دارو و لوازم مورد نیاز آنان با کمک خیران تامین می شود و در شرایط اقتصادی کنونی تعداد خیران و کمکهای آنان کاهش داشته است.
او از اینکه حقوق شهروندی این دختران در جامعه نادیده گرفته می‌شود ،گلایه هایی دارد پمی‌گوید: این مراکز با کمک خیران روی پا ایستاده و زین پس نیز به فعالیت‌های خود ادامه می دهد اما باید پرسید آیا این دختران در جامعه از حقوق شهروندی برخوردار نیستند ؟
به گفته آقای خانیکی، نگهداری و ارائه خدمات گوناگون از قبیل دارویی – بهداشتی، فیزیوتراپی، ورزش و تغذیه مناسب برای دختران عقب مانده ذهنی کار آسانی نیست اما عشق و محبت و حضور خیران این کار را برای کادر مجموعه آسان کرده است.
وی در سخنانش از زحمات مدیر مجموعه خانم کیان تقدیر میکند ومعتقد است ایشان با درایت کامل از ابتدای راه اندازی مجموعه مانند مادری مهربان وفداکار در کنار اعضای خانواده بوده است.
مدیر مجموعه خانم کیان
اما خانم کیان بسیار کم حرف و عملگرا به نظر می رسد؛ او که از همه مسایل و مصائب نگهداری دختران مطلع است، صبوری خاصی در چهره دارد و در سخنان کوتاهی به کراماتی که خیران در پی کمک به دختران مشاهده کرده اند، اشاره میکند و گلایه مند است که چرا مرکز دندان‌پزشکی دختران با دستور بهزیستی تعطیل شده است.
او می گوید: چند دندانپزشک سال هاست که با حضور در این مجموعه وضعیت دهان و دندان دختران را بررسی و در صورت نیاز اقدامات درمانی را انجام داده اند اما بهزیستی مانع از ادامه کار آنها شده است.
خانم نوروزی هم از تغذیه دختران، فیزیوتراپی و موسیقی درمانی شان سخن می‌گوید و شادی را عامل مهمی برای سرزندگی دختران بر می شمارد.
او بر ضرورت تفریح برای دختران تاکید دارد و می‌گوید تا قبل از کرونا دختران در برج میلاد و برخی بوستانها ، امامزادگان تهران حضور می یافتند اما با شیوع کرونا و برای حفظ جان آنها این فعالیتها کمتر شده و بخشی از فعالیت های ایجاد نشاط با حضور گروه‌های سرگرمی وموسیقی در این مجموعه تأمین می‌شود.
آقای امیر بیگی عضو دیگر هیأت مدیره است که از پیشینه این مجموعه و مشکلات سخن گفت و بر ضرورت رسیدگی به کادر مجموعه در کنار دختران تاکید کرد.
این خانه دخترانی از ۱۴ سال تا ۸۰ سال دارد؛ دختران این خانه که اغلب بی سرپرست و بد سرپرست هستند از حضور میهمانان به وجد می‌آیند و در انتظارند تا شاید افرادی به دیدارشان بیایند؛ نوروز را غنیمت شماریم ولحظاتی به دیدارشان برویم.
